Słuchaj, wyrażę się jasno — nie chciałem mieć nic wspólnego z „makabrycznym władcą” czy o kim tam mówił Januk. Po prostu chciałem sprzedać tę głupią fiolkę gościowi, który poprosił mnie, żebym ją dla niego zdobył. Miało być łatwo.

Po godzinach wędrówki przez niezwykle wilgotną dżunglę, chłodne powietrze w podziemnej krypcie jest prawdziwym błogosławieństwem. Jasne, za każdym rogiem może czaić się śmierć, ale równie dobrze może być to chwała. Przechodzę pod kamiennym łukiem, a kłęby kurzu wzbijają się do góry, ujawniając ścieżkę z kolistymi wzorami. Ten grobowiec cieszy się sławą niezdobytego i zabójczo niebezpiecznego. Ponoć żaden odkrywca nie uszedł z niego żywy, ale z drugiej strony, żaden z nich nie był mną.