"ความตายคือสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่เราสามารถหลบหลีกได้ก็คือความพ่ายแพ้เท่านั้น"
แสงแรกแห่งอรุณรุ่งทอดปกคลุมหมู่หลังคาในมหานครและทาทับหินซีดอ่อนให้แปรเปลี่ยนเป็นสีทอง อากาศนิ่งสนิท สรรพเสียงที่ลอยขึ้นมาถึงระเบียงสวนฝั่งตะวันออกของป้อมปราการ มีเพียงเสียงแว่วของหมู่นกที่ขับขานประสานเสียงรับอรุณและเสียงแห่งความเคลื่อนไหวของเมืองด้านล่างที่เพิ่งตื่นจากการหลับใหล
นักโทษยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ข้อเท้าถูกล่ามตรวนเอาไว้กับเสาไม้ ข้อมือพันธนาการไว้ด้วยเชือกเส้นหยาบ โลหิตหยดรินจากแก้มลงมาสู่เสื้อตัวยาวสีดำติดตราสัญลักษณ์น็อกซัสของเขา ทิ้งรอยจุดสีแดงเป็นดวงบนนิ้วเท้าเปลือยเปล่า สูงขึ้นไปเหนือชายหนุ่ม ท้องฟ้ากำลังถูกทาบทาไปด้วยสีเทา บิดเบือนสีสันที่แท้จริงของมันไปจากสายตา