สัตว์ร้ายมีปีก

หอคอยที่มีประตูแห่งนั้นไม่มีผู้ใดประจำการอยู่

Shyvana รู้ดีว่ายามจอมเข้มงวดนามว่า Thomme ผู้มีเคราสีเทานั้นจะไม่ยอมละเลยหน้าที่ของตนแม้จะต้องตัดมือของตัวเองทิ้งก็ตาม นางได้กลิ่นเลือดมนุษย์ขณะออกลาดตระเวนตามภูผาทางตอนเหนือของ Demacia จึงได้แกะรอยมาจนถึงหอคอยแห่งนี้

ภายในหอคอยแห่งนั้นมีกลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่ว แต่กลับไม่มีคราบเลือดปรากฏให้เห็นแต่อย่างใด ในฐานะที่ Shyvana เป็นทหารของ Demacia นางจะต้องอยู่ในร่างมนุษย์เป็นส่วนใหญ่เพื่อปกปิดร่างที่แท้จริงของนางเอง แต่สัญชาตญาณมังกรของนางยังสมบูรณ์อยู่ตลอดเวลา นางเคี้ยวลิ้นของตนเองเพื่อไม่ให้รู้สึกหิวเมื่อได้กลิ่นนั้น Shyvana ปีนขึ้นสู่ยอดหอคอยเพื่อให้มองเห็นสภาพแวดล้อมได้ชัดเจนยิ่งขึ้น นางจ้องเขม็งไปยังต้นไม้ที่หนาทึบและยุ่งเหยิงต้นหนึ่ง ใบไม้ของมันสั่นไหวขยุกขยิกใกล้กับริมของที่โล่งแห่งหนึ่ง

Shyvana พุ่งตัวออกจากหน้าต่างหอคอยชั้นห้าแล้วลงสู่พื้นด้วยเท้าสองข้างของนาง เมื่อได้กลิ่นเลือดเจือจางอยู่ในอากาศ นางจึงเร่งฝีเท้าไปยังป่าทางทิศตะวันตก โดยหลบหลีกกิ่งก้านของแมกไม้ขณะออกตามหาที่มาของกลิ่นนั้น ณ ริมที่โล่งนั้น สัตว์ประเภทแมวขนสีทองขนาดใหญ่กำลังกินซากที่แหลกเหลวของ Thomme อยู่ เหนือบ่าของมันคือปีกขนนกสีดำ ส่วนหางแฉกดูคล้ายอสรพิษของมันก็กวัดแกว่งไปมาราวกับมีชีวิตเป็นของมันเอง

กลิ่นเลือดสดๆ นั้นช่างดึงดูดใจ แต่ Shyvana ก็บังคับจิตใจของนางให้จดจ่ออยู่กับการไล่ล่า นางได้เข้าร่วม Demacia เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของความยิ่งใหญ่ ไม่ใช่เพื่อยอมแพ้ต่อความปรารถนาตามสัญชาตญาณสัตว์ของนาง

นางมุ่งหน้าเข้าสู่สัตว์ร้ายตัวนั้นโดยเตรียมไฟมังกรคุกรุ่นไว้ในมือพร้อมสำหรับการโจมตีทุกเมื่อ แต่ก่อนที่นางจะโจมตี สัตว์ตัวนั้นก็หันหน้ากลับมาจากเหยื่อของมัน ใบหน้าของมันไร้ขนและเต็มไปด้วยรอยยับย่นคล้ายชายชรา มันแยกเขี้ยวเปื้อนเลือดส่งยิ้มให้กับ Shyvana

“เชิญตามสบาย” มันพูด

Shyvana เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับความดุร้ายของแมวป่า รวมทั้งความกระหายในเนื้อมนุษย์ และความคล่องแคล่วว่องไวของมัน แต่นางไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบกับใบหน้ามนุษย์ที่ชวนให้ขนลุกขนพอง มันจ้องมองนางโดยไม่กะพริบตาและค่อยๆ แทรกตัวเข้าสู่พุ่มไม้แล้วอันตรธานหายไป หัวใจของ Shyvana เต้นรัวเมื่อนางออกวิ่งเพื่อจับและปลิดชีวิตสัตว์ร้ายตัวนั้น ขนของมันต้องแสงอาทิตย์ที่เล็ดรอดใบไม้ลงมาเป็นจุดๆ ช่วยอำพรางลำตัวของมันขณะกระโดดข้ามพุ่มไม้หนาวและแม่น้ำที่เชี่ยวกราก อย่างไรก็ดี มันไม่สามารถซ่อนกลิ่นเลือดในลมหายใจได้ Shyvana จึงไล่ตามกลิ่นนั้นไป

เส้นทางข้างหน้าถูกหินก้อนมหึมากีดขวางอยู่ เจ้าสัตว์ร้ายใช้เล็บจิกและขูดหินก้อนนั้นเพื่อกระโดดข้ามไป Shyvana กดส้นเท้าของนางลงบนยอดหินก้อนนั้นเพื่อควบคุมแรงเหวี่ยง หินก้อนนั้นคือสุดขอบของรอยแยกกว้างใหญ่เหนือหุบเหวลึกสุดหยั่ง

อีกฝั่งหนึ่งของรอยแยกยังเป็นผืนป่าไร้ที่สิ้นสุด และเจ้าแมวป่าก็มุ่งหน้าลึกเข้าไปในพงไม้นั้นแล้ว Shyvana ถอนหายใจ มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่จะข้ามหุบเขานี้ไปได้ ซึ่งนางไม่เคยต้องการใช้วิธีนี้เลย

นางมองไปรอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีใครมองอยู่ จากนั้นจึงสูดอากาศให้เต็มปอดที่สุดเพื่อให้ลมหายใจลุกไหม้ภายในอกของนาง แม้จะอยู่คนละฟากของหุบเหว นางก็ยังได้กลิ่นของ Thomme จากเขี้ยวของสัตว์ร้ายตัวนั้น นางยอมรับความหิวโหยจนกระทั่งเตาหลอมภายในกายนางลุกไหม้ ทันใดนั้น Shyvana ก็หายใจออกมาเป็นเปลวเพลิงและกลายร่างเป็นมังกรยักษ์พร้อมเปล่งเสียงคำรามกึกก้อง หุบเหวนั้นสั่นสะเทือนด้วยแรงสะท้อนของเสียงเพรียกอันทรงพลังของนาง นางสยายปีกหนาอันนุ่มลื่นคล้ายกำมะหยี่ แล้วออกบินข้ามเหวไปยังผืนป่าที่อยู่ตรงหน้า

นางไม่ต้องหลบหลีกต้นไม้ทีละต้นอีกต่อไป ในคราวนี้ นางพุ่งตัวผ่านกิ่งก้านสาขา ทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า นางกระพือปีก แล้วป่าก็ตกอยู่ในลมหมุนสีเขียวและน้ำตาล หมีป่า กวางสีเงิน และสัตว์ป่าอื่นๆ ต่างหนีกันจ้าละหวั่นเพื่อเปิดทางให้นาง ความกลัวของพวกมันทำให้ Shyvana เพลิดเพลินกับการใช้พลังยิ่งนัก นางพ่นไฟบรรลัยกัลป์ออกมาเผาป่าหนาทึบจนกลายเป็นเถ้าถ่านคุกรุ่น

ในที่สุด นางก็เห็นสัตว์ขนสีทองอยู่ด้านหน้า จึงร่อนเข้าใส่หลังของแมวป่าตัวนั้น มันงับเข้าที่สีข้างของนาง แต่แทบไม่ทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดเลย

“ข้ารู้จักเจ้า” แมวป่าคำรามขณะต่อสู้เพื่อหนีจากนาง “พวกมันเรียกเจ้าว่าผู้ถูกพันธนาการ”

สัตว์ร้ายสีทองกระโดดขึ้นและใช้เล็บแหลมคมของมันข่วนนาง จากนั้นก็กัดนางเข้าที่ลำคอ Shyvana ใช้กรงเล็บของนางแทงเข้าที่หลังของมัน นางดื่มด่ำกับสัมผัสของการฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ

“ทำไมเจ้าต้องล่าข้า” เจ้าแมวป่าร้องถาม “เราไม่ได้เป็นศัตรูกัน”

“เจ้าฆ่าทหารนายหนึ่งแห่งกองทัพ Demacian” Shyvana กล่าว “Thomme”

เจ้าแมวป่ากัดคอของนางจนเลือดไหล นางจึงพ่นไฟออกมาจนมันต้องผละออกเพื่อหนีให้พ้นจากหนีเปลวเพลิง

“เขาเป็นเพื่อนเจ้าหรือ”

“ไม่ใช่”

“แต่เจ้าก็ยังพยายามล้างแค้นให้เขา ข้าเกรงว่าข่าวลือจะเป็นจริง เจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เลี้ยงเชื่องๆ ตัวหนึ่ง”

Shyvana คำราม

“อย่างน้อยข้าก็ไม่ฆ่ามนุษย์” นางพูด

“จริงหรือ” เจ้าแมวป่าฉีกยิ้มเผยให้เห็นฟันเปื้อนเลือดของมัน “เจ้าไม่กระหายเลือดมนุษย์เลยงั้นหรือ”

Shyvana เดินวนรอบแมวป่าตัวนั้น

“ข้าเห็นความกระหายในตาของเจ้า” มันพูด “รสชาติของเนื้อสดๆ เจ้าจำเป็นต้องล่าพอๆ กับที่ข้าจำเป็นต้องล่า ยังไงซะ เจ้าจะเพลิดเพลินกับอาหารได้อย่างไรถ้าไม่ได้ล่าให้สนุก”

คราวนี้ Shyvana ยิ้มออก

“ซึ่งก็เป็นไปตามเจตนาของข้า” นางพูด

Shyvana พุ่งตัวไปข้างหน้า ในเวลาเพียงชั่วครู่ นางก็กดร่างของเจ้าแมวป่าลงบนพื้นที่มีใบไม้ปกคุลม แล้วจึงกัดเข้าที่คอของมัน เจ้าแมวป่าพ่นพิษแสบร้อนออกมาพร้อมกับข่วนอกของนางจนทำให้เกล็ดของนางหลุดจากผิวหนัง ดวงตาของ Shyvana ถูกพิษของมันจนไหม้เกรียม บาดแผลทำให้นางรู้สึกเจ็บปวด แต่นางก็ไม่ยอมปล่อยมันไป

เจ้าสัตว์ร้ายอาบเลือดจนขนที่เคยมันวาวกลับเหนียวเหนอะและพันกันยุ่งเหยิงแล้วในตอนนี้ ดวงตามนุษย์ที่มีน้ำเอ่อของมันจ้องมอง Shyvana ด้วยความหวาดกลัวขณะที่วิญญาณของมันค่อยๆ หลุดออกจากร่าง

แม้จะยังไม่อาจดับความกระหายได้ แต่ Shyvana ก็หยุดยั้งตัวนางเองก่อนที่จะกินเนื้อของมัน นางถอนหายใจเพื่อปล่อยเพลิงมังกรออกจากอก กายของนางสั่นเทาเมื่อกลับคืนสู่ร่างมนุษย์ นางไม่สบายใจนักเมื่อได้รู้ว่านางเพลิดเพลินกับการฆ่าเพียงใด ด้วยกายที่สั่นเทิ้ม นางยกร่างของเจ้าแมวป่าขึ้นแล้วลากมันกลับไปยังรอยแยก ร่างไร้วิญญาณของมันคือสิ่งพิสูจน์ความกระหายอันป่าเถื่อนของนาง และมันจะถูกซ่อนไว้ในความมืดมิดใต้หินใหญ่ก้อนนั้น