สัตว์ร้าย

หน้าไม้ข้อมือของ Vayne เหลือศรเพียงดอกเดียวเท่านั้น เลือดของเธอไหลออกมาจากบาดแผลสามแห่ง สัตว์ร้ายที่เคยเป็นมนุษย์ที่เธอออกตามล่าทั้งคืนเพิ่งซัดเธอล้มกองกับพื้น และมันก็พร้อมที่จะงับหัวของเธอออกจากบ่า

ทุกอย่างกำลังไปได้ดีกว่าที่คิด

เมือกหยดลงมาจากเขี้ยวของมนุษย์ที่เปลี่ยนร่าง และมันกรีดร้องด้วยความคาดหวังที่จะได้สังหารเหยื่อ Vayne ใช้แว่นมองที่มืดของเธอมองไปรอบๆในความมืด และไม่พบอาวุธหรือที่กำบังใกล้เคียง เธอออกตามล่าสัตว์ร้ายในทุ่งหญ้ากว้างเช่นนี้เพื่อให้มันไม่สามารถซ่อนตัวหลังต้นอัลเดอร์วูดของ Demacia แต่การตัดสินใจนี้เปิดช่องว่างให้เธอโดนโจมตีได้เองเช่นกัน

ซึ่งเธอก็ไม่ใส่ใจนัก เพราะเหยื่อที่ตายง่ายไม่ทำให้การไล่ล่ารู้สึกสนุก

สัตว์ร้ายกดไหล่ของ Vayne กับพื้น ขากรรไกรมากมายของมันเปิดให้เห็นฟันแหลมคมหลายแถวเรียง ถ้าคมเขี้ยวของมันไม่ฆ่าเธอ ลมหายใจอันเน่าเหม็นคงทำให้เธอตายเป็นแน่

Vayne ทบทวนตัวเลือกที่มีอย่างรวดเร็ว เธออาจหลบคมเขี้ยวของสัตว์ร้ายได้ แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่วิธีแก้ปัญหาระยะสั้นเท่านั้น เธออาจเตะมันเข้าที่ฟันจำนวนนับไม่ถ้วนและลองใช้ศรดอกสุดท้ายยิงเข้าหน้าผากที่ปูดบวมของมัน แต่เธอไม่อาจเชื่อใจได้ว่าศรของเธอจะเข้าไปถึงเป้าหมายผ่านฟันอันมากมายในปากของมัน หรือไม่ เธอก็อาจจะลองอะไรที่ยุ่งยาก รุนแรง และโง่เขลาพอประมาณ

แล้ว Vayne ก็เลือกอย่างหลัง

เธอยัดแขนทั้งแขนเข้าไปในปากที่กำลังเปิดอ้า ฟันแหลมคมของสัตว์ประหลาดข่วนเอาผิวหนังจากกำปั้นและแขนของเธอ แต่ Vayne ก็ยังยิ้มได้ เพราะสัตว์ร้ายอยู่ในตำแหน่งที่เธอต้องการแล้ว เธอรู้สึกถึงกรามที่กำลังบีบเข้ามา พร้อมที่จะกัดกระชากแขนของเธอให้ขาด เธอไม่ให้โอกาสมันทำเช่นนั้น

Vayne บิดแขนของเธอและลากหน้าไม้ข้อมือของเธอทั่วด้านในของปากสิ่งมีชีวิตจนกระทั่งปลายแหลมของศรเงินดอกสุดท้ายชี้ไปที่เพดานปากของมัน เธอสะบัดข้อมือ และศรก็พุ่งทะลุกะโหลก ฉีกสมองของมัน

เสียงกรีดร้องเงียบอย่างรวดเร็วไม่แพ้ตอนที่มันเริ่มร้อง ร่างของสัตว์ร้ายร่วงกองไร้แรงต้านกับพื้นดินที่เต็มไปด้วยหญ้า Vayne คลานออกมาจากร่างที่ทับเธอและพยายามดึงเอาแขนออกมาจากกะโหลกโดยไม่ให้โดนข่วนมากกว่าตอนนี้ แต่เธอก็พบว่ากำปั้นของเธอติดอยู่ข้างในหัวของมันเสียแล้ว

เธออาจลองดึงมือของเธอออกมาจากปากหยักของมัน และอาจเสียนิ้วไปนิ้วสองนิ้ว หรือไม่ เธอก็อาจจะยัดแขนของเธอให้ลึกขึ้นเพื่อต่อยทะลุหัวของมัน และทำให้กระดูกกรามแตกราวกับเป็นกระดูกอกไก่

และเช่นเคย Vayne เลือกอย่างหลัง

ส่วนที่ยากไม่ใช่การฆ่ามัน ส่วนที่ยากคือการแบกศพมันไปหาเจ้าสาวของมันต่างหาก

ไม่สิ แม่ม่ายสาว

แม่ม่าย Selina งดงามเกินจินตนาการ ผมของเธอสะท้อนแสงแม้อยู่ในกระท่อมมืดที่มีไฟอ่อนๆ ให้แสง แผลข่วนบนใบหน้าหรือน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่อาจทำให้ความงดงามของเธอลดลงเลย

Vayne วางซากลงแทบเท้าหญิงสาวอย่างระมัดระวังเท่าที่ทำได้ กล้ามเนื้อของมันบิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งที่มันทำเองและไม่ได้ทำเอง มันดูเหมือนเป็นกองแขนขาและเนื้อมากกว่าร่างของคน

“เจ้าจัดการเขาไวมั้ย” แม่ม่ายพูดถามแทรกเสียงสะอื้นของเธอ

ไม่ไวเลย Vayne ไล่ติดตามมนุษย์แปลงกายไปยังรังของมันในป่าทางทิศตะวันออกนอก Demacia เธอไปขัดขวางการแปลงกายของมันพอดี ดวงตาของมันเพิ่มทวีคูณและขยายกว้าง ขากรรไกรล่างของมันงอกมากกว่าเดิม แขนซ้ายของมันกลายเป็นก้ามแหลมคม และมันโกรธเกรี้ยว

Vayne ดีดก้อนเศษสมองจากข้อมือของเธอ มันติดมาตอนที่เธอต่อยทะลุกะโหลกของสิ่งมีชีวิตนั่น

“เอ่อ” Vayne พูด

“โอ้ ที่รัก” Selina พูด เธอคุกเขาและโอบกอดร่างที่บิดเบี้ยว “อะไรกันที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้”

Vayne คุกเข่าข้างคู่รักในขณะที่แม่ม่ายดึงสิ่งที่คล้ายหัวของชายที่เธอรักมาซุกหน้าอก ไม่แน่ใจว่าเธอไม่รู้สึกหรือไม่สนใจเลือดที่เปรอะเปื้อนชุดกระโปรงของเธอ

“บางคนกลายร่างเป็นสัตว์ร้ายเอง บางคนกลายร่างทั้งๆ ที่ไม่ต้องการ” Vayne พูด

เธอหยิบมือที่โป่งพองของศพมาพิจารณาอย่างคร่าวๆ “เขาอยู่ในจำพวกที่สอง”

ดวงตาของแม่ม่ายเบิกกว้างด้วยความเกรี้ยวกราด

“มีสิ่งที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้เหรอ ทำไม ทำไมถึงมี--”

แม่ม่ายทรุดแนบกับร่างไร้วิญญาณทั้งน้ำตา เธอไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้

“บางครั้งพวกครึ่งสัตว์ พวกแปลงร่างกายได้ ต้องการคู่หู บางทีพวกมันก็แค่ป่าเถื่อน พวกมันอาละวาดและกัดผู้คนเพราะว่ามันสับสนหรือโกรธ หลายตัวที่ข้าเคยพบ มันแค่เบื่อ พวกมันคิดว่าเป็นเรื่องสนุก” Vayne พูดพลางลูบศีรษะของหญิงสาว “แต่บางตัว… บางตัวก็แค่หิว”

แม่ม่ายแหงนหน้าขึ้นมา พยายามสะอื้นให้น้ำตาหยุดไหล

“ข้าไม่... ข้าไม่เข้าใจ”

Vayne มอบรอยยิ้มอันเศร้าสร้อยให้กับแม่ม่าย

“พวกมันอยากกินใครสักคน แต่บางครั้งใครคนนั้นก็หนีไป แล้วสิ่งที่พยายามกินพวกเขาก็ส่งผ่านเชื้ออย่างไม่ตั้งใจ แล้วพวกเขาก็กลายร่างเช่นกัน”

แม่ม่ายจ้องมอง Vayne หน้าไม้ข้อมือบนแขนของ Vayne ส่งเสียงกริ๊งเมื่อเธอค่อยๆ ปัดผมของหญิงสาวให้พ้นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“คนครึ่งสัตว์คนสุดท้ายที่ข้าฆ่าบอกว่าเหยื่อของมันจะรสชาติอร่อยขึ้นหากเหยื่อรักมัน พูดถึงรสชาติอันชุ่มฉ่ำของเนื้อยามที่เหยื่อเขินอาย ไม่อยากจะคิดเลยว่ารสชาติช่วงฮันนีมูนจะเป็นยังไง หืม” Vayne ครุ่นคิด

แม่ม่ายหยุดร้องไห้ ดวงตาของเธอจ้องเขม็ง

“เขารักแกนะ แกรู้ไหม” Vayne พูด

แม่ม่ายพยายามจะยืน แต่ Vayne คว้าผมของเธอเต็มมือและกระชากอย่างแรง

“เขาคงจะตกใจกลัวมากหลังจากที่แกกัดเขา ผู้คนทำสิ่งที่คาดไม่ถึงเวลาที่พวกเขาหวาดกลัว และไม่มีสิ่งไหนที่จะทำให้กลัวได้ยิ่งกว่าการโดนคนที่รักหักหลัง”

Vayne สะบัดข้อมือและขึ้นลำเครื่องยิงศรข้อมือบนต้นแขน

“เอาล่ะ ใครทำให้แกเป็นแบบนี้”

หญิงสาวจ้องคืนด้วยความเกลียดชัง ดวงตาของเธอค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

“ไม่มี” เธอพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายใบมีดที่ขูดผ่านหิน “ข้าออกแบบร่างกายของข้าเอง”

Vayne ยิ้ม

“แกรู้ได้ยังไง” แม่ม่ายถาม เธอเลื่อนมือไปไพล่หลังตัวเอง

“รอยกัดจากด้านหน้าคอ ไม่ใช่ด้านหลัง และเขาไม่มีบาดแผลอื่นๆ บนร่างเลย ทั้งหมดนี้บอกข้าว่าเขาถูกทำร้ายโดยคนที่เขาไว้ใจ เอาเลย ลองดูสิ”

แม่ม่ายหยุด

“ลองอะไร”

“ก้ามที่แกซ่อนไว้ด้านหลังของแกน่ะ ข่วนข้าสิ ลองดูว่าแกจะตัดมือข้าทันก่อนที่ข้าจะยิงศรทะลุหัวแกได้มั้ย” Vayne ท้า

แม่ม่ายหดก้ามจากด้านหลังกลับมาอย่างเศร้าสลด เกมนี้จบแล้ว

“ทำไม” เธอถาม

“ทำไมอะไร” Vayne ตอบอย่างว่างเปล่า

“ทำไมถึงไม่เดินเข้ามาฆ่าข้าทันทีเลย ทำไมถึงต้อง…ทำให้ยุ่งยากแบบนี้ด้วย”

Vayne ยิ้ม รอยยิ้มแฝงความเจ้าเล่ห์และความเกลียดชัง

“เพราะข้าอยากแน่ใจว่าข้าคิดถูก เพราะข้าอยากให้แกรู้สึกถึงความตระหนกและความกลัวที่เขารู้สึก แต่หลักๆ แล้ว...”

Vayne ดึงข้อมือเข้าหาตัวแน่น เสียงดีดของเหล็กดัง และแท่งเงินเย็นเฉียบยาวหกนิ้วก็พุ่งทะลุสมองของมนุษย์แปลงกาย แม่ม่ายตาเหลือก เธอล้มลงสู่พื้นราวกับเป็นถุงที่เต็มไปด้วยก้อนหิน

“เพราะว่ามันสนุกดี”